نشانه‌شناسی هویت، ارزش‌های دینی و نوسازی در پدافند غیرعامل

پدافند غیرعامل به مجموعه‌ای از سازوکارها و فرایندهایی اطلاق می‌شود که زمینة لازم برای امنیت پایدار را امکان‌پذیر می‌سازد. هرگونه برنامه‌ریزی پدافند غیرعامل در کشورها تابعی از مؤلفه‌های هویتی و ارزش‌های اجتماعی است. چنین نشانه‌هایی در ایران بر اساس ارزش‌های دینی، تجارب دوران دفاع مقدس، شاخص‌های رشد اقتصادی، و نشانه‌های توسعة اجتماعی سازماندهی شده است. به همین دلیل است که سیاستگذاری پدافند غیرعامل را می‌توان تابعی از شکل‌بندی‌های فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی، و ضرورت‌های ساختاری در نظام سیاسی دانست. تاکنون ادبیات پدافند غیرعامل در متون راهبردی بررسی شده است. کشورهایی که روند اقتصادی و نوسازی در حال رشدی را طی می‌کنند، قابلیت‌های لازم را برای سازماندهی پدافند غیرعامل دارند. این مسئله نشان می‌دهد که نوسازی و رشد اقتصادی آثار خود را در حوزه‌های فرهنگی، اجتماعی، ساختاری، و راهبردی به جا می‌گذارد. در این مقاله، تلاش کرده‌ایم تا نشانه‌شناسی نوسازی، هویت، و ارزش‌های دینی را در پدافند غیرعامل ایران بررسی کنیم. با توجه به شاخص‌های یادشده می‌توان این پرسش را مطرح کرد: «پدافند غیرعامل ایران چه شاخص‌هایی دارد و از چه الگویی استفاده می‌کند؟» در پاسخ به این سؤال و با توجه به مفاهیمی همچون هویت، ارزش‌های دینی، و نوسازی می‌توان فرضیة پژوهش را بر این اساس تبیین کرد که: «ضرورت‌های توسعة پایدار در ایران ایجاب می‌کند که هرگونه برنامه‌ریزی پدافند غیرعامل بر اساس نشانه‌های هویت، ارزش‌های دینی، و نوسازی در قالب الگوی پدافند غیرعامل متوازن تنظیم شود.»